بهانه هشتم

دویده آهوی شـــعرم چو آهوان به پناهـــــت

نشسته ذوق تغزل همیشه چشم  به راهت

بیــــا غــزال غزلهــــــــای من ،بهار غریبـــان

ببر کویــــــر دلـــم را به پیشــــواز نگاهـــــت

نگاه می کنم انگار گم شده است جهان نیـز

بسان آیینــــه داران میان چشم سیاهــــــت

تو هم نگاه کن این گوشه را که مانده غریبی

به حیرتی ابدی مات خط و روی چو ماهــــت

من آن گدای غریبم که از تو جز تو نخواهــــم

توآن کرامت سبزی ،بهشت یک پر کاهـــــــت

نه من که هست هزاران هزار عاشق بیــــدل

اسیر زلف سیاهـــت، ز کشتـــگـان تباهـــــت

اگر دلیل بخواهــی دلم شکستــــه تریـــن دل

وگر گواه ،زمیــن و زمـــان شونـــد گواهــــــت

اگر چه بــــی ادبی می شود که با تو بگویـــم

به خیمــــــه دل ما هم بیــــا به فره و جاهــت

ولــی برای مــن این آرزو غــــریـب نباشـــــــد

که ذره وار نشینم شبـــی به دامن شاهـــــت

نمی روم ز خیـــــال تــــو ای بهانــه هشتـــــم

خـــــدا گــــره زده ما را به روی حجــلــه آهـت

دلـــم گرفتــــه بگـــو هی کنند خیل ســــواران

که گــم شود همه هستی ز گرد پای سپاهـت

به یک اشاره شبـــم را به رنـگ روشــــن کـــن

چنـــان که من نشناسم ز خویـش رنگ پگاهـت

سید قاسم ناظمی